Pocztówka przedstawia nie tylko rzeczy oczywiste dla znawców ale także ciekawostki które często gęsto są pomijane a chyba częściej nieznane. Idąc od przodu motocykla pierwszą ciekawostką jest obudowa napędu prędkościomierza. Na zdjęciu mamy obudowę w pierwszej swojej postaci, której odlew różni się od późniejszych uniwersalnych dla wszystkich modeli OSL obudów napędów mocowaniem linki prędkościomierza. W późniejszych egzemplarzach bolec blokujący linkę prędkościomierza został umieszczony po drugiej stronie "kołnierza" a przy okazji zaczął blokować całą obudowę przed obróceniem się.

Przednia lampa zwana popularnym "stożkiem" to w istocie lampa BOSCH AS31. Przełącznik z tyłu lampy jest ze znalu a nie jak niektórzy sądzą ebonitowy. Chromowany "rant" na ramce tak naprawdę jest imitacją chromowanej opaski jaką stosowano w popularnych starszych lampach typu "walec". Widoczna lampa występowała także w modelu serii I z 1933 roku.

Prędkościomierz zewnętrzny według katalogu to P&S skalowany do 120 km o przełożeniu W=1. Tu należy dodać, że katalogi także podają występowanie zewnętrznych prędkościomierzy firm: VDO i Veigel, także skalowanych do 120km. Ciekawostką jest, że w modelu z 1933 roku, gdzie napęd prędkościomierza był zębatkowy wraz z przekładnią kątową występował także prędkościomierz P&S, ale o przełożeniu W=1,5).

Ciekawą rzeczą jest flaga a raczej proporczyk firmowy. Zwracam na niego uwagę, gdyż nie jest to pierwsze zdjęcie na którym taki element wystroju widzę. Niestety odcień sepii pozwala jedynie domyślać się jakie kolory na nim rzeczywiście widnieją.

Rama zarówno w tym roczniku jak i poprzednim jest potocznie zwana "nitowaną". Chodzi o nitowanie główki ramy do samej ramy oraz dolnych wsporników trzymających silnik. Rozwiązanie to jest charakterystyczne dla wczesnych modeli, ale i zmorą dla restauratorów, gdyż ze świeczką szukać ram które w tym miejscu nie pękały lub nie były naprawiane/usztywniane/kombinowane. Moją uwagę zwraca także brak ozdobnych elementów w miejscu mocowania przedniej części ramy i silnika. Wydaje się, że element ten nie wszedł do produkcji razem z serią II. Analizując dokładniej katalog części który posiadam znajduję owe ozdobniki dopiero na stronie na której znajduje się rama z wlutowanymi dolnymi "wąsami" mocującymi silnik do główki ramy.

Kolejnym elementem charakterystycznym dla danego rocznika w wykończeniu OSL - "Luxus" jest gładki zbiornik paliwa z chromowanymi boczkami. Korek oczywiście "żywcem" przeniesiony z angielskich motocykli, czyli klapkowy na "cyngiel". Aluminiowa kapa osłaniająca sprzęgło i napęd prądnicy także jest wyróżnikiem i nowością serii II. Starszy model posiadał kapę blaszaną a łańcuch napędzający sprzęgło smarowany był dodatkową, regulowaną od strony rozrządu, "odmą". Tutaj kapa była zamknięta szczelnie a po odmie zostały tylko ślady odlewu w karterach. (Niestety na zdjęciu tego nie widać). Istnieje także przypuszczenie, iż pierwsze aluminiowe osłony sprzęgła nie posiadały napisu "NSU" i został on wprowadzony w "międzyczasie". Niestety na podstawie pocztówki zweryfikować się tego nie da.

Charakterystycznie dla danego modelu jest także zamontowana cewka. Jest montowana pionowo do stelaża obudowy akumulatora. Niestety dokładne oznaczenie modelu cewki najprawdopodobniej firmy BOSCH nie jest mi znane. Oczywiście przewód wysokiego napięcia jak przystało na dawne czasy w oplocie bawełnianym nie posiadał na zakończeniu klasycznej "fajki" a coś na kształt "wsuwki", blokowanej najczęściej nakrętką.

Przechodząc do tyłu motocykla widać kolejny smaczek, jakiego w sumie nie widziałem na żywo, mianowicie pompka do kół. Jak widać jedno mocowanie pompki znajduje się przy osi tylnego koła natomiast górne przykręcone jest do wspornika na którym osadzone są tulejki dystansowe i sprężyny tylnego siedzenia. Tu zaznaczam, że tylne mocowanie pompki było elementem na stałe przymocowanym do ramy. Także w tym miejscu występowała tabliczka znamionowa. Mniej więcej w połowie odległości między wspornikiem sprężyn siedzenia a osią tylnego koła. W późniejszych modelach tabliczka powędrowała w okolice siedzenia kierowcy. Kolejnym elementem charakterystycznym były puszki boczne ze skórzanymi klapkami zamykanymi na dwa pionowe paski. Na zdjęciu widać jeszcze dodatkowy tajemniczy element. Ostatnią rzeczą wartą komentarza jest siedzenie oraz podnóżki dla pasażera. Były to elementy dostępne na zamówienie i w szczególności siedzenia występowały w różnych odmianach jakościowych. Od prostego siedzenia na sprężynach śrubowych lub jak tutaj "płaskich" do siedzeń z regulowaną twardością typu "Super-Elastic".

I tak kończy się "wędrówka" po pocztówce... Druga strona motocykla także skrywa sporo ciekawostek i rozwiązań charakterystycznych dla modelu z  1934 roku. Chociażby zmianę biegów potocznie zwaną "szablą", tylny hamulec który w późniejszych wersjach powędrował na lewą stronę motoru, prądnica BOSCH RD1 z regulacją przyśpieszenia zapłonu od strony skrzyni biegów... i kto wie, poza Panem z tej pocztówki, jakie jeszcze tajemnice skrywa NSU które tak dumnie dosiada?

Pozdrawiam Tomasz Kobyliński