NSU Fox 101 OSB posiadał nowatorsko zaprojektowaną prasowaną stalową ramę. Składała się ona z dwóch zespawanych symetryczne połówek. Zastosowanie takiego procesu produkcji istotnie zwiększyło wydajność, a przede wszystkim obniżyło koszty produkcji. Przednie zawieszenie wyposażono w sprężyny śrubowe podparte na krótkim wahaczu pchanym. Tylne zawieszenie koła stanowił wahacz w kształcie kamertonu z centralną sprężyną śrubową. Przednie i tylne zawieszenie było regulowane amortyzatorami ciernymi. Kierowca siedział na pojedynczym siedzeniu wahliwym pokrytym gumą. Wyposażono go w opony o rozmiarze  19 x 2,50 cala. Projektantem twej konstrukcji był ówczesny konstruktor firmy Albert RÖDER. Przez niemal 20 lat eksperymentował różne rozwiązania konstrukcyjne swego pomysłu w firmie Victoria w Norymberdze, ale niestety nie mógł się przebić przez konserwatywne myślenie kierownictwa firmy. Po przejściu do firmy NSU RÖDER nie zdecydował się na wdrożenie motocykla swojego pomysłu zaraz po jego prezentacji. Przeciwnie, pojazd został gruntownie przetestowany przez fabrycznego kierowcę NSU na drogach przełęczy w Szwajcarii, i produkcję rozpoczęto dopiero w 1949 roku. Pierwsze konstrukcje NSU Fox były wyposażone w 4-suwowy silnik o pojemności 98 cm³, 3-biegową skrzynię biegów i 6.5 litrowy zbiornik paliwa. Silnik zużywał niespotykaną jak na owe czasy ilość paliwa - 1,9 l/100km. Nawet dziś chyba nie ma konstrukcji która może pochwalić się tak niskim zużyciem paliwa. Od 1951 r. do produkcji wprowadzono również silnik 2-suwowy. Silnik ten miał pojemność 123 cm³,  płaski tłok i rozwijał moc 5,4 KM, tym samym osiągał niemal identyczną moc jak Fox 4-suwowy. Silnik został zaprojektowany tak, żeby był trwały i osiągał wysoką wydajność w dolnym zakresie obrotów. Skrzynia biegów miała już 4 przełożenia. Zbiornik paliwa 2-suwowego Fox-a zwiększono do 8 litrów. Wyposażono go także w nowoczesną sportową kierownicę. W 1953 roku ponownie zmodyfikowano silnik. Ten zabieg spowodował wzrost mocy do 5,4 KM, prędkość obrotowa silnika wzrosła o 300 obr. / min do 5300 obr./min, co przyczyniło się do wzrostu prędkości maksymalnej do, co najmniej 83 km/godz.. Produkcja tego modelu w wersji z silnikiem 2-suwowym, jak również 4-suwowym trwała do 1954 roku. Ostatnia wersja produkcyjna nosiła nazwę NSU Superfox 125 OSB. Wyposażono go już w dwuosobową gąbkową kanapę, pełną osłonę łańcucha oraz kierunkowskazy w kierownicy.

Dane techniczne NSU Fox

Osiągnięcia sportowe NSU-FOX

W latach pięćdziesiątych motocykle NSU wygrywały wiele znaczących wyścigów. Kierowca Werner Haas w roku 1953 na motocyklu NSU Rennfox R11 zdobył mistrzostwo Niemiec oraz mistrzostwo świata w klasie 125 cm³. Powtórzył także swój sukces w klasie 250 cm³. Następnie w 1954 roku na motocyklu NSU Rennfox “biały mors” mistrzostwo Niemiec w klasie 125cm³. Inny niemiecki kierowca, Rupert Hollaus, zdobył na takim motocyklu także tytuł mistrza świata.

Inne światowe rekordy osiągnięte przez Gustava Adolfa Baumma.

Budował on własne konstrukcje nazwane od nazwiska konstruktora BAUM oparte na silnikach i podzespołach NSU.

Opracował: Tadeusz "TaTy"