Nazwę temu motocyklowi podobno nadała sekretarka berlińskiego dyrektora. Inne źródła donoszą, iż jakaś mieszkanka Berlina wykrzyknęła spontanicznie "Quick" i w ten sposób w zapomnienie poszła początkowa nazwa (Następca). Tak czy inaczej nazwa Quick mówiła wszystko. Brzmiała nadzwyczaj żywotnie. Wspaniałe i poruszające serce były także wpadające w ucho hasła reklamowe w owych czasach, jak np.: "Czy młody czy stary, czy duży czy mały, - kto Quickiem jeździ osiągnie sukces wspaniały".

Quick przyczynił się istotnie do tego, że firma NSU zdobyła czołową pozycję wśród niemieckich producentów motocykli. Niezwykłe było to, że Quick był produkowany w dwóch wersjach - damskiej i męskiej.

Silnik Quicka	Dźwignia zmiany biegów - typ I	i typ II

Motocykl miał dwusuwowy silnik o pojemności 98 cm³ i mocy 3 KM umieszczony w miejscu, gdzie znajdują się silniki w typowych motocyklach. Uruchamiany był za pomocą rowerowych pedałów. Silnik pozwalał Quickowi na osiągnięcie prędkości ok. 55 km/h. Ważący tylko 63 kg motocykl mógł przejechać ma swoim 7,5 litrowym baku odcinek ok. 400 km.

Posiadał także dwubiegową przekładnię tak jak przy "prawdziwych motocyklach". Biegi były wybierane za pomocą dźwigni umieszczonej na kierownicy. Występowały, jak widać na załączonych fotografiach, dwa typy dźwigni zmiany biegów. We wczesnym okresie produkcji stosowana była dźwignia typu pierwszego a w okresie gdy stosowane były już klamki otwarte zastosowano typ drugi ze wskaźnikiem biegów.

Pierwsze modele miały jeszcze rowerowy hamulec w tylnej piaście uruchamiany przez cofanie pedałów, ale w roku 1938 zastąpiono go hamulcem szczękowym wewnętrznym.

Z ceną 290.- marek Quick był wówczas najtańszym motocyklem na świecie. W ciągu krótkiego czasu osiągnął miano najbardziej lubianego motocykla swoich czasów.

Z uwagi na tak dużą skalę produkcji motocykle różniły się wieloma detalami. Zamiennie stosowane były siodełka kierowcy ze sprężynami rozciąganymi i ściskanymi. Lampa przednia i tylna również były różne w różnych okresach produkcji. W początkowym okresie nie stosowano światełka odblaskowego z tyłu. Modele produkowane po roku 1936 były już wyposażane fabrycznie w tylny odblask.

W kwietniu 1945 roku mocno zniszczona fabryka NSU została zajęta przez Amerykanów, ale jeszcze w tym samym roku rozpoczęto produkcję motocykli i to właśnie od Quicka.

Nowy Quick otrzymał nowe podwozie, nowy widelec ze stali prasowanej, szerszy przedni i tylny błotnik, nową ustawialną kierownicę i nowy przełącznik zmiany biegów na kierownicy Magura. Wiązało się to z przesunięciem linek zmieniających biegi na zewnątrz kierownicy. Od roku 1947 istotną zmianą w silniku był płaski tłok. Dzięki temu, przy tej samej mocy została obniżona prędkość obrotowa. Sworzeń tłokowy został lepiej nasmarowany w związku z prowadzonym inaczej, przy płaskim tłoku kanale przepływowym, a co za tym idzie zwiększyła się żywotność silnika.

Ostatnie ulepszenie dokonano w Quicku w roku 1952. Powiększono zbiornik paliwa na 9,5 litrowy przy jednoczesnej redukcji zużycia, jak również zmieniono opony na szersze 26 x 2.50" aby motocyklem mogły podróżować dwie osoby.

Po zmontowaniu równej liczby 250 000 egzemplarzy (od 1936) w roku 1953 wstrzymano produkcję.

Szczególnie po II Wojnie światowej model ten przyczynił się do odbudowy mocno zniszczonej fabryki NSU. W roku 1945 wyprodukowano w fabryce NSU 98 sztuk motocykli Quick. W 1946 wyprodukowano ich 566, w tym wszystkie NSU Quick, a w roku 1947 już 1422. Dopiero w roku 1948 rozpoczęła się regularna produkcja. Taśmę opuściło wtedy 6245 modeli NSU Quick.

Znowu więc dwutaktowy model był dla fabryki NSU gwarantem powodzenia i przetrwania w trudnym czasie. Ocenia się, że na początku lat 30-tych ubiegłego wieku było w samych tylko Niemczech około 12,5 miliona rowerzystów i większość z nich miała potrzebę wygodniejszego i szybszego poruszania się. Chcieli być zmotoryzowani i tu należy upatrywać sukcesu motocykla Quick.

Dane techniczne modelu Quick:

Numery ram modelu Quick w poszczególnych latach produkcji:

Opracował: Piotr "Pepe" przy wsparciu Tadeusza "TaTy"

Pony 100 (1937-1940)

NSU Pony 100 pojawił się w roku 1937 jako najmniejszy motocykl dwutaktowy w rodzinie NSU. Konstrukcyjnie posiadał co prawda ten sam silnik o mocy 3 KM jak motorower NSU Quick, lecz rozrusznik nożny i brak pedałów, czynią z niego prawdziwy motocykl.

Prędkościomierz VDO Piccolo K 100

Reklama motocykli Pony

Motocykl był wyposażony w 3-biegową skrzynię biegów z dźwignią zmiany przy zbiorniku paliwa. W porównaniu z NSU Quick NSU Pony 100 posiadał inne opony (2,50 x 19"). Również rama stalowa była mocniejsza i różniła się w prowadzeniu rury. Tylna część ramy była przytwierdzona śrubami. Poprzez grubszą rurę ramy podwyższył się jego ciężar podstawowy w porównaniu z NSU Quick. Motocykl wyposażono w widelec przedniego zawieszenia ze stali prasowanej. Jak przystało na prawdziwy motocykl do modelu Pony zamontowano licznik firmy VDO, model Piccolo "K" mocowany do przedniego widelca. Rura wydechowa nie posiadała już wyjmowanego rybiego ogona, który jest teraz zintegrowany z całością. W wydechu znalazła się tzw. ślimacznica, która odpowiada za konieczne sprężenie w celu jak najlepszego wypełnienia cylindra, a tym samym za jak najwyższą moc. Obydwa będące do dyspozycji gaźniki AMAL posiadały filtr powietrzny firmy KNECHT, natomiast gaźnik firmy GRÄTZIN posiadał filtr tej samej firmy. Motocykl był wyposażony w instalację elektryczną dostarczaną całkowicie przez firmę BOSCH. Mimo obrotowego prądnico-iskrownika, pod zbiornikiem paliwa znalazła się bateria prętowa z 4 celami. Służyła ona do zasilania świateł pozycyjnych w czasie postoju.

Najprawdopodobniej wyższa o 55 marek niemieckich (Rzeszy) cena, przy tych samych osiągach co NSU Quick przeszkodziła mu w przebiciu się na rynku sprzedaży.

Produkcję modelu Pony wstrzymano po wyprodukowaniu około 23 tys. egzemplarzy.

Dane techniczne modelu Pony 100:

Numery ram modelu Pony 100 w poszczególnych latach produkcji: