Jacek z mińskiego "Magnet-u" od dawna kolekcjonuje motocykle NSU, które są dla niego odskocznią od szybszej jazdy nieco młodszymi motocyklami. Tym razem zaprezentował świeżo ukończony projekt 251 OS WH. Poprzednio restaurował już inny egzemplarz tego samego modelu, lecz będącego "z jednego kawałka", co było znacznym ułatwieniem. Tym razem podjął się bardziej wymagającej odbudowy mniej kompletnej sztuki "wojskowej ćwiartki" z 1941 roku. Nie obyło się więc od zakupienia replik niektórych części, np. błotników. Jak to bywa z replikami sporo czasu zajęło ich spasowanie z resztą motocykla. Gaźnik był zregenerowany w znanym "enesowym" warsztacie z Lublina, więc nie ma problemu z wolnymi obrotami czy regulacją (cytując Jacka: "chodzi jak złoto"). Motocykl reprezentuje wojenną serię, jeszcze z aluminiowaymi obudowami zespołu napędowego i typową lampą Boscha ze zintegrowaną stacyjką, ale już z siedzeniem wahliwym (popularna "katapulta"). Malowanie odzwierciedla jednak nieco późniejszy standard a więc piaskowy kolor określany jako Dunkelgelb (obowiązujący od 1943 a według niektórych źródeł nawet od 1942 roku). Nie ma tu żadnej pomyłki, bo pojazdy z wcześniejszych roczników były w czasie wojny sukcesywnie przemalowywane na nową kolorystykę, jeśli tylko przetrwały frontowe warunki oczywiście.

Uchwyt kablowy na wspornik kierownicy (niem. Kabelhalter an der Lenkerbefestigung) o numerze 56 388 występuje w katalogu części każdego modelu "dużego OSL" a więc w modelach 351/501/601 S/OS/OSL/OS WH na przestrzeni całego okresu ich produkcji. Tak więc powinien to być element popularny i powszechnie występujący w zachowanych egzemplarzach takich motocykli, ... a jednak praktycznie nikt ze znanych mi posiadaczy motocykli NSU niczego takiego nie spotkał i nawet na własne oczy nie widział. Czas więc to zmienić, bo tak się składa, że udało mi sie kiedyś takie oryginalne elementy zakupić wraz z kompletną górna półką zawieszenia. Wykonałem więc zdjęcia oraz rysunek umożliwiający samodzielne wykonanie takich cześci we własnym zakresie, zwłaszcza, że nie jest to duże wyzwanie. Myślę, że uzupełnianie posiadanych motocykli o takie pozornie nieistotne "smaczki" wyróżnia "prawdziwych smakoszy" zabytkowej motoryzacji.